Wiosenna wystawa Instytutu Kostiumu nowojorskiej MET, zatytułowana jest „Karl Lagerfeld: A Line of Beauty”. To właśnie z okazji jej otwarcia rok w rok w pierwszy poniedziałek maja organizowany jest wielki wernisaż – potocznie zwany MET Gala. Ten jeden wieczór w którym projektanci z całego świata „zabijają się”, żeby ubrać jakąś gwiazdę w ich projekt. W tym roku na zaproszeniu jako krótki motyw przewodni widniało jedynie symboliczne „In honor of Karl”.
Wystawa skupia się na unikalnej metodologii pracy Karla Lagerfelda, na słownictwie stylistycznym zmarłego projektanta, jakie zostało wyrażone w tytułowe „linie”. Są to estetyczne i konceptualne motywy, które pojawiały się w jego projektach od lat 50. ubiegłego wieku aż do ostatniej kolekcji z 2019 roku. Wystawionych jest ponad 200 obiektów, którym towarzyszą oryginalne szkice projektanta.
Teoretyczne ramy wystawy inspirowane są książką Williama Hogartha – „The Analysis of Beauty”, która opisuje jego teorie sztuki i estetyki, skupione wokół koncepcji linii piękna lub linii serpentyn. Zakrzywiona linia w kształcie litery S pojawiająca się w obrębie obiektów lub jako linia graniczna obiektu, reprezentująca żywotność i ruch. Hogarth postrzegał linie proste jako reprezentatywne dla bezruchu i bezczynności.
Przedstawiona jako tematyczny i koncepcyjny esej o twórczości Lagerfelda, a nie jako podróż ku
retrospekcji, wystawa rozpoczyna się od galerii wprowadzających, które eksplorują wczesną karierę Lagerfelda, w tym otrzymanie Międzynarodowej Nagrody Woolmark w 1954 roku
i jego późniejsze role asystenta projektanta głównego w doku mody w Balmain i dyrektora artystycznego marki Patou, gdzie kontynuował udoskonalanie swojego unikalnego stylu szkicowania.
Ołówek i papier były zarówno podstawowym sposobem twórczej ekspresji Lagerfelda, jak i jego głównym trybem komunikacji. Zilustrowanie jej znaczenia dla praktyki twórczej projektanta,
to kolejna galeria, która poświęcona jest tzw. premieres d’atelier – czyli szwaczom uważanym za „architektów” wizji Lagerfelda. Odpowiedzialnych za przełożenie jego dwuwymiarowości
rysunki w trójwymiarowe ubrania.
Jest też dział poświęcony serią wywiadów przed kamerą — przeprowadzonych przez francuskiego filmowca Loïca Prigent, który śledził i dokumentował kolekcje zmarłego projektanta w latach 1997-2019.
Dwie linie casual reprezentujące konceptualne wyrażenia szkiców Lagerfelda — tzw.
linia serpentynowa i linia prosta, które oznaczają przeciwstawne, ale uzupełniające się siły
w jego pracy – zakotwiczają kolejne sekcje wystawy. Linia serpentyn oznacza historyzm, romantyzm i dekoracyjność Lagerfelda, natomiast linia prosta wskazuje na jego modernistyczne, klasycystyczne i minimalistyczne tendencje.
Te dwie linie są dalej podzielone na dziewięć „podlinii”, które prezentują estetykę i konceptualne dwoistości ukazane w projektach Lagerfelda dla takich domów mody jak Chanel, Chloé, Fendi i samego Karla Lagerfeld. To zlepek kobiecy i męski, romantyczny i militarny, rokoko i klasyczny, historyczny i futurystyczny, ozdobny i strukturalny, kanoniczny i kontrkulturowy, rzemieślniczy i mechaniczny, kwiatowy i geometryczny oraz na końcu figuratywny i abstrakcyjny.
Łączenie tych dwoistości ma być symbolicznymi „eksplozjami”: Ubraniami przedstawiającymi momenty zbieżności, w których konkurencyjne estetyki tych dychotomii są zjednoczone ze sobą.
Dwoistości razem ujawniają złożoność wieloaspektowych projektów Lagerfelda, a także szerokość jego wpływów, które obejmują sztukę, film, muzykę, design, modę, literaturę i filozofia. Szkic, który istnieje, jest pokazany obok gotowego ubioru. Dzieła sztuki, które wpłynęły na niektóre projekty Lagerfelda, są również pokazane obok ubrania, które zainspirowały do jego powstania.
Wystawę zamyka wiersz satyryczny, który składać się będzie z dwóch części: pierwszy
obejmują ubrania, które komunikują ostry jak brzytwa dowcip Lagerfelda wyrażony poprzez ironię,
figlarne i kapryśne hafty. W drugiej pojawią się egzemplarze, które odzwierciedlają późniejszy wizerunek projektanta poprzez różne reprezentacje jego natychmiast rozpoznawalnych
czarno-białych rękawic i marynarek.
Ostatnia galeria, wzorowana na elipsie i przeznaczona dla zwiedzających, zawiera m.in
instalację wideo autorstwa filmowca Bailliego Walsha. Zawiera nigdy wcześniej niepublikowane materiały archiwalne przedstawiające Lagerfelda autorstwa wcześniej wspomnianego Prigenta i jest wyświetlany na 81 iPhone’ach – to ukłon w stronę kreatywności i komunikacji projektanta z obecnymi czasami.
Wystawa została zaprojektowana przez światowej sławy architekta Tadao Ando, który pierwszy raz spotkał Lagerfelda w 1996 roku, kiedy to nieżyjący już projektant zlecił mu stworzenie studia projektowego we francuskim Biarritz. Chociaż projekt nigdy nie doszedł do skutku, miał trwały wpływ na Ando, który we współpracy z działem projektowym The Met stworzył koncepcję, która
ilustruje przecięcie linii prostych i serpentyn.