Max Osinski: „Jest tyle rzeczy, które chciałbym odkryć”

You were born in a refugee camp in Austria to Polish parents. How has your background shaped your identity and your career choices?

Growing up with that kind of origin story… Being born in a refugee camp, raised by parents who had to rebuild everything from scratch, instills a deep sense of gratitude and drive. My parents made huge sacrifices leaving their hometown of Szczecin so I could have opportunities they didn’t, and that’s stayed with me. It’s given me a grounded perspective in an industry that’s anything but grounded.

I think that immigrant experience really sharpened my sense of discipline and resilience. It also made me value storytelling that’s about more than just entertainment, stories that reflect real struggle, real transformation. Since my father, Zbigniew Osinski, passed, that sense of resilience & gratitude has only deepened. I think about him a lot these days. How much he believed in me, how much quiet support he gave me when I needed it most. I wish he could see where things are now and how his belief in me is finally starting to pay off. His presence is still a part of everything I do.

Most people in Poland probably recognize you from „Ted Lasso”, but your journey in the industry started long before. What moment felt like your real breakthrough?

It’s funny…Ted Lasso definitely opened a lot of doors, especially internationally, but for me, the breakthrough was probably „Agents of S.H.I.E.L.D.”. It wasn’t a lead role, but it was consistent work on a big platform, and it gave me the kind of visibility and experience that helped build momentum. That job taught me a lot about stamina and subtlety. But honestly, I still feel like I’m breaking through. Every project feels like a step forward.

Your character Zava in Ted Lasso became a fan favorite almost instantly. How did you prepare to play such a magnetic and bizarre footballer—especially without a football background?

Zava was a dream role. Equal parts swagger, mystery, and total absurdity. I didn’t have a football background, but I went deep on studying athletes with big personalities. Zlatan Ibrahimović was the obvious inspiration, but I also pulled from fighters, rock stars, even cult leaders! I watched a lot of video and documentaries to get the psychology and mannerisms of this larger than life people. Physically, I trained with a football coach to get the posture and movement down, as well as a personal trainer (Ashley Baily) to get that lean machine look. But a lot of it was internal—finding that supreme confidence and eccentricity. And the mustache helped. That thing had its own power.

Did you expect this role to become such a pop culture phenomenon?

Not at all. Obviously the show had become a phenomenon by then but one can never tell what characters will pop. I knew the writing was great, and the character was wildly fun, but I didn’t expect the kind of response it got. People dressing up as Zava, quoting him, it was surreal. I think the timing of the 3’rd season, with the world still a bit raw from the pandemic, people just wanted something joyful and weird. Zava fit that bill perfectly.

You’ve also been part of the Marvel universe in „Agents of S.H.I.E.L.D.”. What is it like working within a machine as huge as Marvel?

It’s like stepping onto a moving train that’s already going 100 miles an hour. Marvel is incredibly efficient, and they have a strong sense of their universe, but within that, there’s still room for you to bring your own interpretation. The fans are passionate and smart, so you know you have to bring your A-game. You definitely feel the scale and the responsibility of being part of something so loved. It also teaches you to be ready for anything, script changes, stunt work, VFX, it’s all part of the package.

Poland has its own football obsessions—have you had a chance to visit or connect with Polish culture recently?

Yes, I’ve been fortunate to visit a few times recently. I still speak Polish—my first language—so being there feels like a return to something very familiar. What’s been really exciting for me is reconnecting with Poland through its film industry. The legacy of Polish cinema is incredible Kieślowski, Wajda, Polański, Paweł Pawlikowski. Today, we’re seeing a whole new generation of Polish directors and DPs making their mark internationally.

There’s something about the Polish voice, its humor, its history, its emotional depth that’s so unique and powerful. One of my dreams is to work on a project in Poland with those filmmakers, to be part of that storytelling tradition. I also have family in Poland. On one side, they’re artists performing in opera, musicals, and theatre, and on the other side, teachers and even a cousin who plays football part-time. Every time I connect with them, I feel proud to be part of that lineage, part of that world.

You co-created „Hitmen”, showing your range beyond acting. Are you planning to direct or write more in the future?

Definitely. Creating „Hitmen” was a blast because it gave me control over tone, pacing, humor—it was very collaborative. Long term, I want to produce and possibly direct more, especially character-driven stories or grounded genre stuff—heists, thrillers, dramas with a bit of grit. I think coming from an acting background gives you a unique eye for how to tell stories on screen.

How do you balance your creative life with fatherhood and family time?

It’s a constant juggling act. When I’m with my daughter, I try to be fully there. No distractions. But it’s still tricky because you are always thinking about work, there is no 9-5 cut off mentally, you can be on holiday and get a call. When I’m working, I try to focus completely on the role or the filming. It helps that my wife, Dichen, is also an actor and totally gets the rhythm of this life.

We support each other and keep each other honest. My family is my grounding force. They remind me what actually matters.

You and Dichen seem like a real power couple in Hollywood, but away from the spotlight what inspires you as a partner and parent?

What inspires me is how much we learn from each other. We’ve both had unconventional paths in this business, and we both value creativity, resilience, and family above all. Being a parent has shifted everything for me. It’s deepened how I approach roles. It’s made me more vulnerable, more curious, and way more patient. At home, we’re just us, goofy, tired parents trying to make the most of dinner time and after school activities. That’s the real power, not career stuff, but being there when your kid needs you or helping your partner through a rough day.

If we were to invite you to Poland, what would you love to experience here?

There’s so much I’d love to explore. I’d love to work on a film or series in Polish—that’s something I think about a lot. Language can completely change how you act, how you move, even how you feel in a scene. I’ll often run lines in Polish during prep just to get a different emotional rhythm or tone. It’s such a great tool. But doing an actual role in Polish? That would be a beautiful, terrifying challenge. Maybe I should be careful what I wish for. But yes, spending more time with my family there, exploring the country creatively and personally, it’s high on my list.

What are you currently working on and what exciting projects do you have coming up in the future?

I’ve had two films come out recently that I’m really proud of. A Working Man is a gritty action film with Jason Statham, directed by David Ayer. It was an intense shoot and a real challenge in the best way. The other is Guns Up, an action-comedy starring Kevin James and Christina Ricci, directed by Edward Drake. That one was a total blast. Fun, wild, and totally different in tone.

I’m also in the upcoming series NCIS: Tony & Ziva, which premieres soon. It’s been a fantastic project to be part of great writing, a tight crew, and working with Michael Weatherly and Cote de Pablo has been a joy. Beyond that, I’m developing some original material, including a feature script I hope to produce. It’s still early, but it’s a personal, gritty story I think people will really connect with.

Right now, I’m staying open to roles that scare me a little, to stories that hit something honest and hopefully, one day soon, to telling a story back in Poland. That’s something I think about a lot. There’s a real hunger in me to collaborate with Polish filmmakers and tell something in that language and landscape. While the not knowing can be scary I’ve learned to frame it as exciting, you never know what’s around the corner.

Urodziłeś się w obozie dla uchodźców w Austrii jako dziecko polskich rodziców. Jak to doświadczenie wpłynęło na Twoją tożsamość i wybory zawodowe?

Dorastanie z taką historią na starcie… urodzenie się w obozie dla uchodźców, wychowanie przez rodziców, którzy musieli zacząć wszystko od zera – to zaszczepia ogromne poczucie wdzięczności i wewnętrznego napędu. Moi rodzice podjęli wielkie ryzyko, opuszczając rodzinny Szczecin, żebym miał szanse, których oni nigdy nie mieli – i to mi zostało do dziś. Dało mi to bardzo trzeźwe spojrzenie na świat, szczególnie w branży, która często jest oderwana od rzeczywistości.

To doświadczenie imigracyjne wyostrzyło moją dyscyplinę i odporność. Nauczyło mnie też cenić historie, które są czymś więcej niż tylko rozrywką – historie o prawdziwej walce, o przemianie. Od kiedy zmarł mój ojciec, Zbigniew Osiński, to poczucie wdzięczności i siły tylko się pogłębiło. Myślę o nim często. O tym, jak bardzo we mnie wierzył, jak dawał mi ciche, ale kluczowe wsparcie, kiedy najbardziej go potrzebowałem. Chciałbym, żeby mógł zobaczyć, gdzie dziś jestem – i jak bardzo ta jego wiara zaczyna się teraz opłacać. Wciąż czuję jego obecność w tym, co robię.

Większość ludzi w Polsce kojarzy Cię pewnie z serialu „Ted Lasso”, ale Twoja droga w branży zaczęła się dużo wcześniej. Kiedy poczułeś, że naprawdę coś się przełamało – że to był ten przełomowy moment?

„Ted Lasso” na pewno otworzył mi wiele drzwi, zwłaszcza na arenie międzynarodowej, ale jeśli mam wskazać prawdziwy przełom, to byłby to raczej „Agenci T.A.R.C.Z.Y.”. To nie była rola pierwszoplanowa, ale dawała regularną pracę na dużej platformie – i to właśnie zapewniło mi widoczność oraz doświadczenie, które zaczęło napędzać kolejne kroki. Ta praca nauczyła mnie wytrzymałości i subtelności w grze aktorskiej.

Ale szczerze mówiąc – ja cały czas mam poczucie, że wciąż się przebijam. Każdy projekt to kolejny krok naprzód.

Twoja postać – Zava w „Tedzie Lasso” – niemal od razu stała się ulubieńcem fanów. Jak przygotowałeś się do zagrania tak charyzmatycznego i dziwacznego piłkarza, zwłaszcza że nie masz piłkarskiego backgroundu?

Zava to była rola-marzenie. Mieszanka pewności siebie, tajemnicy i totalnego absurdu. Nie mam piłkarskiego zaplecza, ale naprawdę mocno wsiąkłem w świat sportowców z wielkimi osobowościami. Oczywiście główną inspiracją był Zlatan Ibrahimović, ale czerpałem też z postaci fighterów, rockmanów, a nawet… przywódców sekt! Oglądałem mnóstwo nagrań i dokumentów, żeby złapać psychologię i manieryzmy tych “większych niż życie” ludzi.

Fizycznie przygotowywałem się z trenerem piłkarskim, żeby złapać odpowiednią postawę i ruch, a także z trenerem personalnym (Ashley Baily), by mieć to ciało „lean machine”. Ale klucz był wewnątrz – trzeba było znaleźć w sobie tę przesadną pewność siebie i ekscentryczność. No i wąs. Ten wąs miał swoją własną moc.

Spodziewałeś się, że ta rola aż tak wbije się w popkulturę?

W ogóle się tego nie spodziewałem. Jasne, „Ted Lasso” już wtedy był fenomenem, ale nigdy nie da się przewidzieć, która postać naprawdę „zaskoczy”. Wiedziałem, że scenariusz jest świetny, a sama rola daje ogrom frajdy, ale nie spodziewałem się takiego odbioru. Ludzie przebierający się za Zavę, cytujący jego teksty – to było surrealistyczne. Myślę, że to też kwestia momentu – trzecia seria pojawiła się, gdy świat wciąż był trochę poraniony po pandemii, a ludzie szukali czegoś radosnego i dziwnego. Zava idealnie wpasował się w ten klimat.

Wspomniałeś też, łeś też częścią uniwersum Marvela w „Agenci T.A.R.C.Z.Y.”. Jak to jest pracować w tak gigantycznej machinie jak Marvel?

To trochę jak wskoczyć na pędzący pociąg jadący już 160 km/h. Marvel działa niesamowicie sprawnie i ma bardzo przemyślane uniwersum, ale jednocześnie daje ci przestrzeń, by wnieść coś od siebie. Fani są mega zaangażowani i inteligentni, więc od razu wiesz, że musisz dać z siebie wszystko. Czujesz skalę i odpowiedzialność bycia częścią czegoś, co kocha tak wielu ludzi. Praca tam uczy też, by być gotowym na wszystko – zmiany w scenariuszu, sceny kaskaderskie, efekty specjalne – to wszystko jest w pakiecie.

Polska ma swoje piłkarskie obsesje — miałeś ostatnio okazję odwiedzić kraj albo na nowo połączyć się z polską kulturą?

Tak, miałem szczęście kilka razy ostatnio odwiedzić Polskę. Wciąż mówię po polsku – to mój pierwszy język – więc bycie tam to jak powrót do czegoś bardzo znajomego. Co mnie naprawdę ekscytuje, to na nowo łączenie się z Polską przez kino. Dziedzictwo polskiego kina jest niesamowite – Kieślowski, Wajda, Polański, Paweł Pawlikowski. Dziś widzimy zupełnie nową generację polskich reżyserów i operatorów, którzy zaznaczają swoją obecność na świecie.

Jest coś w polskim głosie, humorze, historii i emocjonalnej głębi, co jest wyjątkowe i mocne. Jednym z moich marzeń jest pracować nad projektem w Polsce z tymi twórcami, stać się częścią tej opowieści. Mam też rodzinę w Polsce – z jednej strony artyści związani z operą, musicalem i teatrem, z drugiej nauczyciele, a nawet kuzyn, który gra amatorsko w piłkę. Za każdym razem, kiedy się z nimi łączę, czuję dumę, że jestem częścią tej linii i tego świata.

Współtworzyłeś „Hitmen – żywi lub martwi”, pokazując, że masz więcej do zaoferowania niż tylko aktorstwo. Masz plany, by w przyszłości więcej reżyserować lub pisać?

Zdecydowanie tak. Praca nad „Hitmen – żywi lub martwi”, to była świetna zabawa, bo miałem kontrolę nad tonem, rytmem i humorem – a do tego było to bardzo zespołowe doświadczenie. Na dłuższą metę chcę produkować, a być może też reżyserować więcej, szczególnie historie skupione na postaciach albo bardziej przyziemne gatunki — napady, thrillery, dramaty z pazurem. Myślę, że doświadczenie aktorskie daje mi wyjątkowe wyczucie, jak opowiadać historie na ekranie.

Jak udaje Ci się pogodzić twórcze życie z ojcostwem i czasem dla rodziny?

To ciągłe balansowanie na cienkiej linie. Kiedy jestem z córką, staram się być w pełni obecny, bez rozpraszania. Ale to wciąż trudne, bo głowa cały czas krąży wokół pracy – nie ma tu 9-17, mentalnie nigdy się nie wyłącza, możesz być nawet na wakacjach i zadzwonić może telefon z robotą. Kiedy pracuję, staram się skupić całkowicie na roli czy zdjęciach. Pomaga to, że moja żona, Dichen, też jest aktorką i doskonale rozumie rytm takiego życia.

Wspieramy się nawzajem i trzymamy się w ryzach. Moja rodzina to dla mnie kotwica, która przypomina, co naprawdę się liczy.

Razem z Dichen tworzycie w Hollywood prawdziwą power couple, ale z dala od fleszy – co Was inspiruje jako partnerów i rodziców?

Inspiruje mnie to, ile uczymy się od siebie nawzajem. Oboje mamy dość niekonwencjonalne drogi w tym biznesie, ale ponad wszystko cenimy kreatywność, wytrwałość i rodzinę. Ojcostwo zmieniło dla mnie wszystko. Pogłębiło moje podejście do ról, uczyniło mnie bardziej wrażliwym, ciekawym i dużo bardziej cierpliwym. W domu jesteśmy po prostu sobą – zabawnymi, zmęczonymi rodzicami, którzy starają się jak najlepiej wykorzystać czas przy kolacji i zajęcia po szkole. To jest prawdziwa siła – nie kariera, ale bycie wtedy, gdy dziecko potrzebuje, albo wsparcie partnera w trudnym dniu.

Gdybyśmy zaprosili Cię do Polski, co chciałbyś tu najbardziej przeżyć?

Jest tyle rzeczy, które chciałbym odkryć. Bardzo chciałbym pracować nad filmem lub serialem po polsku – często o tym myślę. Język potrafi kompletnie zmienić sposób, w jaki grasz, jak się poruszasz, a nawet jak czujesz się w scenie. Podczas przygotowań często powtarzam kwestie po polsku, żeby złapać inny emocjonalny rytm czy ton. To świetne narzędzie. Ale zagrać faktyczną rolę po polsku? To byłoby piękne i przerażające wyzwanie. Może powinienem uważać, o czym marzę. Poza tym spędzenie więcej czasu z rodziną, poznawanie kraju zarówno kreatywnie, jak i osobiście – to jest wysoko na mojej liście.

Nad czym teraz pracujesz i jakie ekscytujące projekty masz w planach na przyszłość?

Ostatnio ukazały się dwa filmy, z których jestem naprawdę dumny. „A Working Man” to surowy film akcji z Jasonem Stathamem w roli głównej, wyreżyserowany przez Davida Ayera. Zdjęcia były intensywne i stanowiły prawdziwe wyzwanie – ale w tym najlepszym sensie. Drugi to „Guns Up”, komedia akcji z Kevinem Jamesem i Christiną Ricci, w reżyserii Edwarda Drake’a. To była totalna frajda – zabawny, szalony film zupełnie inny pod względem klimatu.

Jestem też zaangażowany w nadchodzący serial „NCIS: Tony & Ziva”, który niedługo będzie miał premierę. To fantastyczny projekt – świetny scenariusz, zgrany zespół, a praca z Michaelem Weatherly i Coté de Pablo to czysta przyjemność.

Poza tym pracuję nad własnymi materiałami, w tym nad scenariuszem pełnometrażowego filmu, który chciałbym wyprodukować. To wciąż początkowa faza, ale historia jest osobista, mocna i wierzę, że poruszy widzów.

Na ten moment jestem otwarty na role, które trochę mnie przerażają, na historie, które są szczere, a mam też nadzieję, że niedługo opowiem coś w Polsce. To myśl, która często mi towarzyszy. Mam w sobie prawdziwy głód współpracy z polskimi twórcami i opowiadania historii w naszym języku i na polskiej ziemi. Chociaż nieznane może budzić strach, nauczyłem się traktować to jako ekscytujące – nigdy nie wiesz, co czeka za rogiem.